رمان اسموتی با طعم مرگ از نیلوفر قنبری دانلود رایگان

رمان اسموتی با طعم مرگ از نیلوفر قنبری با لینک مستقیم

دانلود رمان اسموتی با طعم مرگ از نیلوفر قنبری کامل رایگان

ژانر رمان : عاشقانه

تعداد صفحات : ۱۸31

خلاصه رمان : محله‌ی پدری‌ام، کوچه‌ای باریک و پرپیچ دارد؛ مسیرهایی که در دلشان صدای چکش چاقوسازها و قهقهه‌ی کفتربازها پیچیده. اینجا پر است از مردهای کاربلد: رعیت، بزاز، نمدمال، خراط… در دل همین کوچه، خانه‌ی مرده‌شورهاست؛ برای همین به آن می‌گویند «کوچه‌ی مرده‌شورها». دو نفر هستند؛ یک خواهر و یک برادر… اما نه کسی می‌داند خانواده‌شان که بودند، و نه کسی خاطره‌ای از پدر و مادرشان دارد. انگار از دل خاک روییده‌اند، ساکت، مرموز، تنها…

قسمتی از داستان رمان اسموتی با طعم مرگ

با شوهرم دعوام شده. – شوهر هم داری؟ رستا سر تکان میدهد. – ولی اون وقت شب یه زن شوهردار تو خونه ی یه مرد که فقط یه بار اونو دیده چی کار میکرده؟ خواهشا راستشو بگو خانوم رستمی. رستا با استیصال به روشنا نگاه میکند و با چشمانش از او میخواهد که کمکش کند. روشنا رو به علیرضا میگوید: – میشه بعدا باهاش حرف بزنی؟ الان حالش خوب نیست. فکش درد میکنه. اصلا همه جونش درد داره. علیرضا به روشنا نگاه میکند. – رسیدیم. امشب میام دنبالت. ساعت یازده. رستا رو هم میرسونم. باید باهاش بیشتر حرف بزنم. روشنا صورت رستا را میبوسد و از او خداحافظی میکند و کنار گوشش زمزمه میکند: – گریه نکن قربونت برم. چیزی نشده که. آروم باش. رستا فین فین میکند و روشنا پیاده میشود. علیرضا دوباره میراند. – ببین من میدونم که تو باهاش یه مدتی چت میکردی تلفنی.

یه نفر عکس تو رو دیده. اون آدم چشماش مثل چشمای تو آبی بود. میدونم که خودت بودی. رستا توی دلش هر چه فحش بلد است نثار انوش میکند. آن کارهای زشتش بالاخره یک جایی او را توی تله انداخته و رسوایش کرده. علیرضا منتظر میماند رستا چیزی بگوید اما زن بیچاره به شدت مریض است و ترسیده. باید نم نمک پیش برود. او مثل ماهی میماند و نباید از دستش لیز بخورد. با راهنمایی او جلوی کتابخانه میایستد. – دیگه چیزی نمونده که بهم نگفته باشی رستا خانوم رستمی؟ رستا نفس بلندی میکشد. – راستش اون شب من گوشیمو گم کردم. فکر کردم تو خونهی اون آقا گم کردمش. ولی چند روز بعد همین جا جلوی محل کارم، یه موتوری یه جعبه پرت کرد سمتم و فرار کرد. گوشیم تو جعبه بود. وقتی بازش کردم رو صفحه گوشی عکس جنازهی اون وحید بود. علیرضا لب هایش را به حالت سوت زدن جمع میکند.

– عجب! خب بعدش؟ – یه پیام هم نوشته بود که حواسم بهت هست. الان حتما میدونه من با شما هستم. به خودی خود تو خطر بودم حالا بدترم شد. – غلط کرده. هیچ کاری نمیتونه بکنه. بالادستیای من به شدت تاکید دارن نذاریم قتل دیگه ای اتفاق بیفته. اما قاتل دقیقا هر بار دست رو کسی میذاره که ما اصلا انتظارشو نداریم. پس نگران نباش. حواسم بهتون هست. علیرضا از او هم شماره تلفنش را میگیرد و رستا را راهی میکند. رستا ماسکی به صورتش میزند تا کبودی های صورتش را کسی نبیند. به اطراف نگاه میکند تا انوش را آن طرف ها نبیند. ولی انگار خبری نیست. پس با خیال راحت سمت ساختمان قدم تند میکند. اما هنوز پا در سالن اصلی کتابخانه نگذاشته صدایی میخکوبش میکند. – رستا! صدای برسام است. فورا برمیگردد به عقب. برسام تکیه زده به ستونی پت و پهن و سرش را یک وری خم کرده و دست به سینه نگاهش میکند. اهسته سمتش میآید.

– سلام خانوم سنگدل. دل ما رو میشکنی میذاری میری؟ نمیگی این مرد دل داره از سنگ که نیست؟ اخه این درسته منو عاشق خودت کنی بعد اونجوری دکم کنی رستا خانوم؟ آره؟ اینجوریاس؟ چقدر دلتنگ این صداس. اما چقدر امروز این مرد تلخ شده؟ البته که حق دارد. – سلام برسام. اینجا چی کار میکنی؟ – اومدم ببینمت.اون ماسک چیه زدی به صورتت؟ سرما خوردی؟ – نه… یعنی آره. لطفا از این جا برو. برسام چشمش به شکلی ناگهانی به کبودی روی مچ دست او میافتد. اخم ریزی بین دو ابرویش مینشاند. جلوتر می رود و دست او را میگیرد و رستا هر چه تقلا میکند نمیتواند دستش را از دست برسام بیرون بکشد. برسام آستین گشاد او را بالا میزند و با دیدن کبودی های زشت وحشت زده میگوید: – اینا چیه رستا؟ چرا اینقدر کبودی؟ رستا تلاش میکند برسام را به عقب هل بدهد اما برسام فورا ماسک او را پایین میکشد و میشود آنچه نباید بشود…