رمان از من متنفر باش از مروارید دانلود رایگان

رمان از من متنفر باش از مروارید با لینک مستقیم

دانلود رمان از من متنفر باش از مروارید کامل رایگان

ژانر رمان : عاشقانه، معمایی، بزرگسالان

تعداد صفحات : 816

خلاصه رمان : یه بار فقط هشت سالم بود، با ترنتون ناکس روبه‌رو شدم. منو با یه شدت عجیب هل داد رو تاب، طوری که دندون جلوم کنده شد! زار می زدم که ولم نکردم، زمین را انداختم و با قیچی افتادم به جون موهام. خب، معلومه که اصلاً خوب پیش نرفت. حالا بعد از این همه، دوباره دیدمش… و باورت نمی‌شه، از اون موقع هم بدتر شد! جسورتر، شرورتر، حتی خطرناک‌تر…

قسمتی از داستان رمان از من متنفر باش

هر چقدر هم که سعی میکرد، دیگه نمیتونست انکار کنه. مردی که تو سن شانزده سالگی عاشقش شد، دیگه وجود نداشت. یه جایی تو این بین به یه آدم سرد، حسابگر و سوءاستفاده گر تبدیل شده بود. در حالی که هق هق میکرد، دستاشو دورم حلقه کرد و منو به بغلش چسبوند. همونطور که همیشه قول میداد، قول داد: “زود از اینجا میریم.” قبلاً حرفاشو باور میکردم… ولی دیگه نه. چون در حالی که خانواده ی مادریش وضع خوبی داشتن—به خاطر مالکیت یه شرکت نفتی—و پول کافی برای فرار و شروع دوباره رو داشت… پدرم—مأمور ویژه ناکس—تمام قدرت رو داشت. و کاری کرد که هردومون بدونیم جایی برای فرار نداریم. و جایی برای پنهان شدن نداریم. چون دیر یا زود… پیدامون میکرد. و وقتی این کارو میکرد… مارو میکشت. توی تاریکی روی تخت دراز کشیدم، دارم زور میزنم یه ذره جرات جمع کنم برای کاری که میدونم باید بکنم.

نه به خاطر اینکه ناکس گفت، نه… به خاطر اینکه ته ته دلم میدونم خوابیدن با شوهر یکی دیگه، کثافت کاریه. رابطه ام با لئو از ریشه خرابه… نه از اون خرابایی که هیجان انگیزه و آدمو قلقلک میده، نه. این یکی تهش فقط درد و عذاب داره. چسبیدم بهش چون خودمم داغونم. روانم ریخته به هم. یه دختر عقده ای با گره های لعنتی بابایی. چون از تنها شدن میترسیدم… چون خلأ میخوردم. سینه ام تیر میکشه، شماره لئو رو میگیرم، گوشی رو میذارم کنار گوشم. بعد زنگ دوم جواب میده، صداش گرفته و خواب آلود: “الو؟ چی شده؟ خوبی؟” صدای تختش از اونور خط میاد… و نمیتونم جلو فکرم رو بگیرم که نپرّه سمت این که نکنه الان داره کنار اون زنه خوابیده. گلوم میسوزه. چشمامو میبندم. فقط امیدوارم اون زن یه روزی بتونه منو ببخشه. آروم میگم: “میتونیم حرف بزنیم؟” میگه: “آره… صبر کن، فقط یه لحظه”.

یه لحظه بعد صدای بسته شدن یه در از پشت سرش میاد. “چی شده عزیزم؟” صدای لئو پر از نگرانیه. “صدات گرفته س، انگار ناراحتی”. راه آسونی واسه گفتنش نیست، واسه همین مثل کندن چسب زخم، یهویی میگم: “دیگه نمیتونم ادامه بدم”. “چی رو نمیتونی ادامه بدی عزیزم؟” نفسش یه دفعه تو سینه حبس میشه. “نگو که… هر چی هست، خواهش میکنم یه کاری با خودت نکن. الان میام پیشت”— “نمیخوام به خودم آسیب بزنم.” با اطمینان میگم، ولی واقعاً نمیتونم باور کنم که اولین چیزی که به ذهنش رسید اینه. انگار اصلاً منو نمیشناسه. یا شایدم فقط دلش میخواد منو یه دختر شکسته ی بی پناه ببینه که خودش نمیتونه از پس زندگیش بربیاد. ولی من این نیستم. نیازی به قهرمان بازیای اون ندارم. این خودشه که اون نقشو لازم داره. “فقط… تمومه لئو”. یه سکوت لعنتی بینمون میافته، اونقدر طولانی که انگار زمان قفل کرده.

آخرش میپرسه: “چرا؟ میشینم رو تخت، زانوهامو میکشم تو بغلم. “میخوام تمرکزم رو بذارم رو فارغ التحصیلی. چند ماه دیگه میرم دانشگاه، فکر میکنم بهتره قبلش همه چی رو تموم کنیم”. شاید حرفی باشه که ناکس تو گوشم انداخته، ولی صددرصد هم دروغ نیست. استنفورد سه ساعت از اینجا دوره، دیدن همدیگه سخته. علاوهبر اون، من میخوام تجربه ی کامل دانشگاهو داشته باشم. و با وابسته بودن به لئو، اون زندگیو نمیتونم داشته باشم. “فکر میکنم داری اشتباه میکنی.” صدای غم گرفته اش تو گوشم میپیچه. “دوستت دارم آسپن. اینو که میدونی”. ولی واقعاً میدونه؟ اگه واقعاً دوستم داشت، دلیل رفتنمو می فهمید. لعنتی، خودش باید بخواد که برم. خودش باید بخواد من برم دانشگاه و با پسرای همسن خودم آشنا بشم اگه واقعاً دوستم داشت، دلش میخواست مستقل باشم… که بفهمم زندگی بدون اونم ممکنه.