رمان رفاقت ممنوع (دو جلد) از زینب عیسایی دانلود رایگان

رمان رفاقت ممنوع از زینب عیسایی با لینک مستقیم

دانلود رمان رفاقت ممنوع از زینب عیسایی کامل رایگان

ژانر رمان : معمایی، اجتماعی، طنز، اکشن

تعداد صفحات : 1900

خلاصه رمان : این‌جا، همون دبیرستان پسرونه‌ست که همه ازش شنیدن؛ مدرسه‌ای که اسمش با دعوا، قدرت‌طلبی و رازهای حل‌نشده گره خورده. دو اکیپ قدیمی با کینه‌هایی سنگین، حالا روبه‌روی هم قرار گرفتن. رقابت داغ‌تر از همیشه‌ست و هر لحظه ممکنه جرقه‌ای، همه‌چیزو منفجر کنه. زخم‌ها هنوز خوب نشدن، پرونده‌ها هنوز بسته نشدن. بازی‌ای که مدت‌ها پیش شروع شده بود، دوباره برگشته — این بار با بهایی سنگین‌تر…

قسمتی از داستان رمان رفاقت ممنوع

فرمون رو با یه دستش تکون داد و همونطور که زیر چشمی با چشم های سبز مریضش بهم زل زده بود با صدای بلند و رسایی لبخند عریضش رو کش داد: ـ اصولا طبق تجربه دخترا از پسرایی که فرمونو یه دستی بگیرن زیادی خوششون میاد. لبخند پر مفهومی از داخل آیینه بهم زد. دیگه شورش رو شکر کرده بود، اینکه در برابرش هیچی نمیگفت دلیل نمیشد حرف های معنی دارش رو بیجواب بذارم. دندون قروچه ای رفتم با حرص غریدم: ـ ما پسرا هم البته بعضیامون عادت به جوگیری داریم؛ بعضیا فاز گوزشاخ پنداری بر میدارن و فکر میکنن با اینا میشه اخلاق سگ و روحیات بگاییشونو کاور کنن. از همون چیزی ضربه اش رو زد که خودم هم انتظارش رو داشتم: ـ ما پسرا؟! جالبه! عوضی زیر لبی بهش گفتم.با این آدم کله خر نمیشد سر شاخ بشم، پس ترجیح دادم دهنم رو روی هم بذارم و دیگه به متلک هاش اهمیت ندم.

پویا که پاک به سرش زده بود سرش رو توی بغل طاها گذاشته بود و تکون هم نمیخورد، انگار هورمون های عشقش بدجوری بالا زده بود؛ کارهای نکرده اش با شقایق رو سر طاها خالی میکرد. طاها که از شدت حرص قرمز شده بود تمام زورش رو میزد که سر پویا رو از سینه اش بکنه ولی پویا با آرومی زمزمه کرد: ـ انقد تکون نخور یزید. مگه صواب نمیخوای؟ تازه دارم شقایقو تصور میکنم. طاها با حرص غرید: ـ شقایق جونت جلوبندیش یکم نرمتر نیست؟ سرتو بکَن پویا وگرنه میشکنمش. (ساعت ۸صبح مدرسه شاهد) ـ این بارِ آخری بود که تذکر دادم، این بار آخری بود که سازش کردم. هربار یه جور دهن کجی کردید، هر بار یه جور صبر منو لبریز کردید. جلوی مدرسه ی دباغیان چه غلطی میکردید که مدیرشون با توپ پر بهم زنگ زده؟ من برم اداره چی جواب بدم؟ سال آخر و نزدیک کنکور دقیقا کی میخواید به کله های پوکتون فشار بیارید؟

یه مشت بیشعورید، یه مشت گاو و احمقید که عقلتون توی مشتتونه. مگه دهن ندارید؟ چرا حرف نمیزنید باهم؟ با ضربهای که افروزی از شدت عصبانیت به میز کوبید، منگنه ی روی میز صدتا چرخ توی هوا خورد و روی زمین هزار تیکه شد. صدای کیخ خنده ی سامان و پویا به صورت همزمان بلند شد ولی با پس کله ای که از پشت توسط دوتا دست به سرشون کوبیده شد، جوری خفه شدن که انگار از ابتدای بلوغ زبون نداشتن. کشمیری از پشت و اکبری از جلو مثل خرس نگهبان بالای سرمون رژه میرفتن و هر هشت نفر به ردیف جلوی افروزی وایستاده بودیم. چیزی که بدجور توی ذهنم رژه میرفت، نبودن رامین همراه پسرها بود؛ هرچند که از حرف های پویا میشد فهمید که با ماهیار جلوتر از بقیه مدرسه اومدن. نبود آرش و اشکان به علاوه ی سامیار قسطی به قطع برای این بود که جلوتر از ما مدرسه بیان و برنامه های سفارشات رو درست کنن.

خیلی دور از حدس نبود که رامین و ماهیار با اون دوتا اکیپ زاقارت متحدشون، اومده بودن کشیک کار اشکان اینها رو بکشن. افروزی به حدی عصبانیتش ترسناک بود که حتی سهیل زبون باز هم از بابای سگ اعصابش حساب میبرد؛ خفگیش حین عصبانیت افروزی نشون میداد خیلی ازش حساب میبره. با کوبیده شدن جا خودکاری روی میز توسط افروزی به کف زمین هر هشت نفر جوری خر لرز کردیم که مساوی باهم دو قدم عقب برداشتیم. افروزی دستی به ته ریش خاکستریش کشید با عصبانیت روی صندلیش نشست؛ تکتکمون رو زیر نظر گرفت، لاقل من خجالت به خرج دادم و سرم رو زیر گرفتم. کشمیری اون روز یَک بوی گندی میداد که انگار زیر بغل و کل هیکلش رو توی آب سرکه گذاشته بود تا جا بیوفته با تن قناصش ترشی بندازه؛ همین که با عصبانیت و اون چروک پیشونیش به طرفمون اومد انگار جلوی هر هشت نفرمون پیفاف زدن.