رمان تو همیشه بودی از رویا قاسمی دانلود رایگان

رمان تو همیشه بودی به رویا قاسمی با لینک مستقیم

دانلود رمان تو همیشه بودی کامل رایگان

ژانر رمان : عاشقانه

تعداد صفحات : ۱۹۴۵

خلاصه رمان : تو همیشه بودی… از همان ازل، تا ابد باش… تو همیشه بودی کنار من، نفس باش… تو همیشه بودی میان خطوط احساسم… تو همیشه بودی… مگه میشه قدر نشناسم؟ تو همیشه بودی… از همان لحظه که قلبم لرزید… تو همیشه بودی… نفهمیدم چطور دلم لغزید… تو همیشه بودی… بدون اینکه بفهمی چطور عشقت شده همه احساسم…

قسمتی از داستان رمان تو همیشه بودی

به نفس نفس می افتم و روی یکی از نیمکت های خ الی کنار بوته ای سبز رنگ میشینم لبخندی به روی پیرمرد و همسرش که هر روز صبح همین موقع همو میبینیم می زنم و لبخند های چروکیده شون و هدیه می گیرم در بطری آب و باز می کنم دهنه ی پ لاستیکیشو به لبام می چسبونم و همه ی آب و یک ضرب سر می کشم عاشق صدای قلپ قلپ پایین رفتن این مایع حیاتی از حنجره ام هستم با استین گرم کنی که تنم کردم گوشه ی لبامو پاک می کنم حسابی دوییدم و تن خیس از عرقم احتیاج به یه آب گرم حسابی داره. کلاه سیو شرتم و روی موهام مرتب میکنم، هندزفری هامو تو گوشام فرو می کنم از رو نیمکت بلند میشم به سمت دوچرخه ام میرم

و بعد اینکه سوار میشم تصمیم میگیرم تموم مسیر پارک تو خونه رو فقط رکاب بزنم اونم بی وقفه، این نگرانی رو که امکانش هست اون دو تا دیوونه به همراه رییسشون منو ببینن از خودم دور می کنم! رکاب می زنم و آهنگ راک بدون کلامی تو گوشام شروع میکنه به جیغ زدن. از کنار پیرمرد و پیرزن مسن رد میشم و زنگ دوچرخمو به نشونه ی خداحافظی براشون به صدا در میارم نسیم آروم و خنک و تازه از راه رسیده ی پاییزی به گونه هام برخورد میکنه و صورت گر گرفته از تحرکات دوساعتمو نوازش می کنه. خیلی هم به موقع بود و نسیم جون پاییزیمو لازم بودم! سرعت رکاب زدن و همراه با اوج گرفتن آهنگ بیشتر می کنم و به سرعت از میون ماشینایی که پشت چراغ قرمز توقف کردند

عبور می کنم از اون دیوونه ها هیچی بعید نیست، حتی بودن تو یکی از همین ماشینای پشت چراغ قرمز! هر چند الان اول صبح هستش و فقط میشه تو تختشون پیداشون کرد. در حالی که نفس نفس میزنم چند بار پشت سر هم زنگ دوچرخمو به صدا در میارم خیلی طول نمیکشه که آقا صفر دروازه ی بزرگ و آهنی و باز می کنه سری براش تکون می دم و به سرعت نور وارد عمارت زرین خان میشم! مسیر ورودی تا عمارت انقدر طولانی هست که به رکاب زدنم ادامه بدم و ناله ی کشاله هامو پشت گوش بندازم. کنار پله ها از دوچرخه پایین میام و همون جا رهاش می کنم و بی توجه به صدای برخوردش به زمین از پله ها بالا میرم پشت در طلایی چند لحظه ای صبر می کنم.