رمان بال هایی از پرتو ستاره از الی و مونا نصر دانلود رایگان

رمان بال هایی از پرتو ستاره از الی و مونا نصر با لینک مستقیم

دانلود رمان بال هایی از پرتو ستاره از الی و مونا نصر کامل رایگان

ژانر رمان : فانتزی، عاشقانه

تعداد صفحات : 459

خلاصه رمان : قرن‌هاست که هیچ پریِ گرم‌فصل به جنگل‌های زمستانی قدم نگذاشته. افسانه‌های هیولاهای یخ‌زده همه را می‌ترساند، جز کلارین که شیفته زمستان است. روزهای پیش از تاج‌گذاری‌اش، خبری از نفوذ یک هیولای زمستانی به بهار می‌رسد. کلارین برای اثبات شایستگی‌اش راهی مرز می‌شود، اما به جای هیولا، با میلوری، نگهبان جوان زمستان، ملاقات می‌کند. این دیدار، سرآغاز مأموریتی خطرناک و پیوندی غیرمعمول برای نجات دو قلمرو است.

قسمتی از داستان رمان بال هایی از پرتو ستاره

کلارین با لبخندی تلخ پرسید: «هنوزم فکر میکنی میتونم کمکت کنم؟» میلوری گفت: «آره». مکثی کرد. «فقط فکر نمیکردم برگردی. چرا برگشتی؟» کلارین پاسخ داد: «چون میخوام نقشه ات رو بشنوم». دست به سینه شد تا هم از سرمای مرز و هم از خبری که باید میداد در امان بماند. «از اونجا که هیچکس نمیدونه چطور میشه این هیولاها رو نابود کرد، الوینا قصد داره اونا رو توی زمستان به دام بندازه. میخواد پل هایی که زمستان رو به فصل های دیگه وصل میکنه، قطع کنه. شما هنوز به گرد پیکسی دسترسی خواهید داشت، اما..». رنگ میلوری به سفیدی برف های اطراف شد. کلارین فکر کرد دیدن کسی که با همان وحشت خودش واکنش نشان میدهد، کمتر باث میشد احساس تنهایی کند. صدها احساس و فکر روی چهرۀ میلوری نقش بست، اما در نهایت فقط گفت: «تو با اون مخالفی؟»

کلارین گفت: «البته که مخالفم. خودم اون هیولا رو دیدم». وقتی چشمانش رو بست، هنوز میتوانست کابوس را ببیند، مثل تصویری که در ذهنش سوخته بود. شاید به خواب عمیق فرو نرفته بود، اما هنوز کابوس ها عذابش میداد. «نمیذارم تو تنها با اونا مقابله کنی. اون موقع قدرت محافظت از کسی رو نداشتم، اما وقتی جادوم بهش برخورد کرد… دقیقا دونم چه اتفاقی افتاد. انگار ترسیده بود. الوینا منو از دخالت منع کرده، اما اگر توانایی نابود کردنشون رو داشته باشم، تسلیم نمیشم». میلوری گفت: «هیچکس توی زمستان نتونسته اونا رو عقب برونه». با حالتی حیرتزده اضافه نمی کرد: «تو واقعا تونی کلید حل این مشکل باشی». کلید. اگر میلوری میدانست کلارین چقدر در تسلط بر جادوی پریان حکمرانی ضعیف است، این را نمیگفت. کلارین گفت: «مطمئن نیستم». نگاهی به اطراف انداخت. «تنها چیزی که میتونم بگم اینه که اسمشون کابوسه.

الوینا حداقل این رو بهم گفت. اما تو خودت قبلا میدونستی، مگه نه؟» میلوری با اکراه گفت: «بله. میدونم چی هستن». پیشینیانت با تو صادق نبودن. این را قبلا به او گفته بود. این حقیقت داشت. میلوری اضافه کرد: «دانش من ناقصه، اما فکر میکنم ملکه های پیکسی هالو اطلاعاتی دارن که من ندارم. ولی وقتی فهمیدم تو حتی از من هم کمتر میدونی.».. اخم کرد، انگار دنبال کلمات درستی میگشت تا به او بفهماند. «روابط خوبی بین قلمروهای ما وجود نداشته. میترسیدم بهم اعتماد نکنی، مگر اینکه خود ملکه الوینا بهت گفته باشه.» کلارین آرام گفت: « حق با او بود. شانه میلوری توضیح داد: «دریاچۀ یخزده ای در اعماق جنگل های زمستانی هست که قرنها برای نگهداری کابوس ها استفاده میشده». وقتی کلارین چهره اش را بررسی کرد، متوجه شد چقدر خسته به نظر میرسد.

سایه های زیر چشمش نشان میداد روزهاست که خوب نخوابیده. چقدر بیدار مانده بود و نگران رعایای خودش بود؟ کلارین زمزمه کرد: «مثل یه زندان». ناگهان جرقه ای در ذهنش زده شد. «پس تو-» میلوری با خستگی گفت: «بله. به همین دلیل به من نگهبان جنگل های زمستانی میگن». با خودش فکر کرد چه بار سنگینی! جای تعجب نبود که اینقدر احساس گناه میکرد. آیا واقعا باور داشت این تقصیر اوست؟ بخشی از وجودش آرزو کرد دست دراز کند و آن اخم را صاف کند یا دست اطمینانبخشی روی بازویش بگذارد. این دیگر مشکل میلوری نبود که به تنهایی تحملش کند. اما میلش را مهار کرد و به جای آن، با ملایمتی که خودش را هم شگفتزده کرد، گفت: «میخوام کمکت کنم. بهم بگو چطور». با این حرف اندکی از آن ناامیدی عمیق در چهرۀ میلوری کاسته شد. گفت: «جایی هست به نام تالار زمستان، که نسخه ای از تمام متون پیکسی هالو در اون نگهداری میشه.